Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς
«Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!!...
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθιά,
o πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει»,
μας κανοναρχεί ο αθάνατος Κωστής Παλαμάς, στο αφιερωμένο «στον δάσκαλο» ποίημά του. Σμίλη κρατά ο δάσκαλος, την σμίλη του λόγου και της διδασκαλίας, και λαξεύει και «ζωγραφίζει» στις άπλαστες ψυχές των μαθητών του, τα τιμαλφή, την ανοξείδωτη προίκα των προγόνων. Και τι ψυχές!! Την ευωδία του παραδείσου...
Έχω πάντοτε κατά νου ότι στεκόμαστε ενώπιον και διδάσκουμε ανθρώπους που είναι πολύ καλύτεροι από εμάς. Να μην λησμονούμε ότι, πριν ακόμη η Παιδαγωγική ανακαλύψει ότι ωριμότητα σημαίνει διάσωση στοιχείων της παιδικότητας και όχι υπέρβασή της, ο Χριστός προέβαλε «το παιδίον» ως πρότυπο ύπαρξης ανοικτής στον Θεό. «Άφετε τα παιδία ελθείν προς με και μη κωλύετε αυτά, των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών». (Ματθ. 19,15).