...Πράγματι, σμάραγδος φάνηκε η μακάρια
αυτή Ευφροσύνη, μένοντας αγνώριστη, όχι για ένα χρόνο ή δύο ή τρεις,
αλλά για διάστημα τριάντα οκτώ ολόκληρων ετών, δηλαδή μέχρι το τέλος
της ζωής της. Μόνο στο τέλος της φανέρωσε, ότι ήταν γυναίκα και όχι
άνδρας. Όταν, δηλαδή, ο πατέρας της Παφνούτιος πήγε μία φορά στο
Μοναστήρι, τον καιρό που επρόκειτο η Οσία να πεθάνει, αυτή βλέποντάς τον
του είπε μόνο αυτόν τον τελευταίο λόγο· «Ω πάτερ». Και έτσι παρέδωσε
το πνεύμα της στα χέρια του Θεού, χαρούμενη και ευφραινόμενη για τα
αγαθά, που επρόκειτο να απολαύσει για τους αγώνες και τους κόπους της.
Ο πατέρας της, μόλις άκουσε τον λόγο
αυτόν, θαύμασε και τότε από την υπερβολική χαρά που έλαβε, επειδή
αξιώθηκε να δει την θυγατέρα του, έπεσε στην γη σαν νεκρός. Διότι τί
άλλο έπρεπε να πάθει, όταν άκουσε τέτοιον χαροποιό λόγο; Και όταν
αξιώθηκε να δει την θυγατέρα του, που την αναζητούσε και την επιθυμούσε
τριάντα οκτώ χρόνια; Τότε, επειδή αξιώθηκε να δει το γέννημά του που το
επιθυμούσε, εγκατέλειψε πατρίδα και κόσμο και τα του κόσμου και αφού
έβαλε με ζήλο μαζί και πόθο στην ψυχή του τους ασκητικούς αγώνες της
θυγατέρας του, έγινε και αυτός Μοναχός. Έτσι φάνηκε διάδοχος και
κληρονόμος τόσο του τόπου, όσο και του τρόπου· δηλαδή του Μοναστηριού
και των αρετών της θυγατέρας του, ως πατέρας τέτοιου ευλογημένου τέκνου,
χαίρων και ευφραινόμενος απήλθε προς τον Κύριο.
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής, τ. Α΄, εκδ. Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη-Άγιον Όρος, σ. 185-186)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου