Δὲν
θυμᾶμαι πότε, ἔχει ἀρκετὰ χρόνια, δημοσιεύτηκε σὲ μεγάλης κυκλοφορίας
ἐφημερίδα, σκιτσογραφία ποὺ ἑρμήνευε ἀριστοτεχνικὰ τὸ πρόβλημα ποὺ
ὀνομάζεται παιδεία. Τὸ σκίτσο παρίστανε δύο ἴδιες εἰκόνες, στὶς ὁποῖες
πρωταγωνιστοῦν τὰ ἴδια πρόσωπα. (Ἡ λέξη «σκίτσο», ἰταλική, ὅπως καὶ τὸ
γνωστὸ «σκέτς», εἶναι ἀντιδάνεια ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ λέξη «σχέδιο»).
Τὰ
δύο, λοιπὸν σχέδια-σκίτσα παραπέμπουν σὲ σχολικὴ αἴθουσα, ὅπου γίνεται
παραλαβὴ βαθμῶν ἀπὸ τοὺς γονεῖς, τρίμηνο ἢ τετράμηνο. Στὸ πρῶτο σκίτσο ἡ
ἡμερομηνία γράφει 1975. Τὸ δεύτερο, ἂς ποῦμε, 2020.
Στὸ
πρῶτο οἱ δύο γονεῖς, ὀργισμένοι, εἶναι στραμμένοι πρὸς τὸ παιδί
τους-μαθητή, ποὺ ἀκούει μὲ σκυμμένο κεφάλι καὶ τοῦ λένε τὴν φράση: «Τί
βαθμοὶ εἶναι αὐτοί;». Στὸ δεύτερο, τῆς ‘'θαυμαστῆς'' ἐποχῆς μας, εἶναι
στραμμένοι πρὸς τὸν δάσκαλο καὶ τοῦ λένε τὴν ἴδια φράση: «Τί βαθμοὶ
εἶναι αὐτοί;».