Ἀναφερόμενος
ἀργότερα, ὁ π. Ἰουστίνος, σὲ ζητήματα ἤθους καὶ παιδείας, ἔλεγε:
«Σήμερα, τὴ χριστιανικὴ καὶ ἠθικὴ διάπλαση ἑνὸς παιδιοῦ μπορεῖ νὰ τὴν
προσφέρει μόνο μία πνευματικὰ ὑγιὴς οἰκογένεια. Δυστυχῶς, πλέον, οἱ
ἐκπαιδευτικοὶ θεσμοὶ ἔχουν γίνει παράγοντες ἀντιχριστιανικῆς ἀνατροφῆς
τῶν παιδιῶν. Σὲ διδάσκουν νὰ εὐθυγραμμίζεσαι μὲ τὸν ἀθεϊστικὸ
‘ἐπιστημονικὸ’ ὀρθολογισμὸ καὶ μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο καὶ σοὺ
δικαιολογοῦν τὶς εἰδεχθέστερες τῶν ἁμαρτιῶν, ποὺ ντρέπεσαι ἀκόμη καὶ νὰ
τὶς ἀναφέρεις. Τὰ σχολεῖα, ἤδη ἂπ΄ τὸ νηπιαγωγεῖο, ἔχουν τὸν δαιμονικὸ
σκοπό τους: νὰ ἀποβάλλουν τὰ παιδιὰ τὸ αἴσθημα τῆς ντροπῆς καὶ νὰ
ἐκτραποῦν ἀπὸ τὸν χριστιανικὸ δρόμο· μὲ ἄλλα λόγια, σοὺ βρίσκουν δουλειὰ
γιὰ νὰ σὲ ἀπασχολοῦν καὶ νὰ μὴν πηγαίνεις τὴν Κυριακὴ στὴν ἐκκλησία».
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ζωὴ Θυσιαζομένης Ἀγάπης» γιὰ τὸν Γέροντα Ἰουστίνο Πίρβου, σέλ. 24
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου