Σολωμὸς Σολωμοῦ: Ἦταν τρελὸς καὶ τοῦ 'πρεπε ἡ δόξα

Γράφει ὁ Γεράσιμος Μανωλίδης,

γιὰ τὴ Sportime

 

Συμπληρώνονται σήμερα 24 χρόνια ἀπὸ τὸ θάνατο τοῦ Σολωμοῦ Σολωμοῦ. Τῆς στυγνῆς, on camera, δολοφονίας του ἀπὸ τοὺς Τούρκους στὰ κατεχόμενα.

Τὸ μυαλὸ θολωμένο ἀπὸ τὸν χαμὸ τοῦ δικό του ἀνθρώπου. Ἡ λογικὴ ἐκείνη τὴ στιγμὴ δὲν εἶχε θέση στὸ μυαλό του. Αὐτὸ εἶχε ταξιδέψει μακριὰ ἀπὸ τὸ κεφάλι του. Οἱ φλέβες δὲν «χωροῦσαν» τὸ αἷμα του. Αὐτὸ ἔβραζε. Πηγαινοερχόταν καυτὸ σὲ ὅλο του τὸ σῶμα. Ἦταν ἀμέσως μετὰ τὴν κηδεία τοῦ Τάσου Ἰσάακ. Μία στιγμὴ ἀλλοφροσύνης, ἀλλὰ καὶ θάρρους, παλικαριᾶς.

Μόλις εἶχε γίνει ἡ κηδεία τοῦ Ἰσάακ. Ὁ Σολωμὸς Σολωμοὺ δὲν ἄντεχε ἄλλο. Ἡ τουρκικὴ σημαία στὸ δικό του ἔδαφος ἔκανε τὴν καρδιά του νὰ σφίγγεται. Ἔφυγε, χωρὶς νὰ ὑπολογίζει τὸ παραμικρὸ κόστος. Τὴν ἴδια τοῦ τὴ ζωή. Ἤθελε νὰ κατεβάσει τὴ σημαία. Δὲν ἄκουγε κανέναν. Ἦταν τρελός. Μόνο νεκρὸς θὰ σταμάταγε. Ὅπερ κι ἐγένετο.

Μία πράξη ἀνδρείας, μία ἡρωικὴ ἐνέργεια. Ὄχι, δὲν «ἔφυγε» τζάμπα. Ἔγινε σύμβολο. Σύμβολο γιὰ τοὺς νέους του τότε, νὰ μὴν δέχονται τὰ πάντα. Νὰ διεκδικοῦν, νὰ μάχονται, νὰ παλεύουν. Νὰ κάνουν τὴ δική τους ἐπανάσταση. Νὰ ἀντιστέκονται σὲ κάθε ζυγό, σὲ κάθε «φυλακὴ» τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας. Τὸ ἔχουμε πεῖ ξανά. Κάθε βία, ἀπὸ ὅπου κι ἂν ἀσκεῖται καὶ ὁποιαδήποτε μορφῆς κι ἂν εἶναι, ἐπιβάλλει ἀντίσταση.

Ὁ Σολωμὸς Σολωμοὺ εἶναι ὑποχρέωσή μας νὰ μνημονεύεται. Γιὰ ὅσα συμβολίζει ἡ κίνησή του, ἡ τρέλα του. Οἱ στίχοι τοῦ Χρήστου Κρετσόβαλη, σὲ μουσικὴ Βασίλη Δήμα ποὺ τραγούδησε ὁ Νότης Σφακιανάκης τὸν περιγράφουν ἰδανικά… 

Σολωμὸς Σολωμοὺ 

Ἦταν τρελός, γι’ αὐτὸ καὶ τοῦ ‘πρεπε ἡ δόξα, 

κι αὐτοὶ τὸν πρόδωσαν μὲ θάνατου φιλί. 

Ἑνὸς τρελοῦ πάντα μπροστὰ τραβάει ἡ λόξα, 

γιὰ νὰ φοβοῦνται καὶ νὰ κρύβονται οἱ δειλοί. 

Ἦταν τρελός, γι’ αὐτὸ τὸν ξέχασαν οἱ ἀγύρτες, 

σὰν τὸ τσιγάρο του στὰ χείλη ἡ ζωή. 

Ἀπὸ τί φτιάχνονται τῶν προδοτῶν οἱ φύτρες, 

καὶ δὲν τιμοῦνε ὅσους ἔχουνε φωνή… 

Τρελὸ ἀδέλφι μου, ἔγινες ντέρτι μου, 

σ’ ἕνα τραγούδι πόσο θάρρος νὰ στριμώξω; 

Γίνε σημαία μου κι ἔλα παρέα μου, 

αὐτοὺς στὸν σβέρκο μου ποὺ κάθισαν νὰ διώξω. 

Στὰ μαῦρα χόρευε μὲ δοξαριὲς θανάτου, 

οὔτε τὸν ἐνοίαζε ποὺ φεύγει καὶ μαγκιά του. 

Ἦταν τρελὸς κι αὐτοὶ χαράμισαν μία σφαίρα, 

γιατί οἱ δειλοὶ πάντα τοὺς ἄοπλους χτυποῦν. 

Μά, αὐτὸς ἀθάνατος γυρίζει στὸν ἀγέρα 

κι αὐτοὶ οἱ ἀθάνατοι δὲ φεύγουν, πάντα ζοῦν..! 

 

 Ἡ στιγμὴ τῆς δολοφονίας

 

 

To είδαμε ΕΔΩ