ΚΥΡΙΑΚΗ ΙZ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019
Απόστολος: Β΄ Tιμ. β΄ 1 – 10
Ευαγγέλιον: Ματθ. ιε΄ 21 – 28
Ήχος: δ΄.- Εωθινόν: Δ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019
Απόστολος: Β΄ Tιμ. β΄ 1 – 10
Ευαγγέλιον: Ματθ. ιε΄ 21 – 28
Ήχος: δ΄.- Εωθινόν: Δ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
“Συ ουν κακοπάθησον ως καλός
στρατιώτης Ιησού Χριστού” (Β΄ Τιμοθ. Β΄ 3)
στρατιώτης Ιησού Χριστού” (Β΄ Τιμοθ. Β΄ 3)
ΓτΧτΠτΑ: Μια σημαντικότατη ανάλυση του Αποστολικού αναγνώσματος της περασμένης Κυριακής. Πραγματικά αξίζει να το μελετήσουμε όλοι!
“Συ ουν κακοπάθησον”
Μία υπόδειξις, μία σύστασις, μία παρότρυνσις η οποία, εκ πρώτης όψεως
και βάσει της κοινής λογικής του σημερινού ανθρώπου, ακούεται περίεργος
και εν πολλοίς ακατανόητος. Συνήθως, αι υποδείξεις και συστάσεις και
ευχαί, που προτείνομεν εις τους άλλους, είναι παντελώς αντίθετοι από
ταύτην την συγκεκριμένην. “Να περνάς καλά”, “σου εύχομαι, κάθε ευτυχία”,
“να ζήτε ευτυχισμένοι”, “να χαίρεσθε τη ζωή σας”, “να μη σας ξανασυμβή
ο,τιδήποτε κακό” και άλλαι παρόμοιοι ευχαί ακούονται, επί καθημερινής
βάσεως, από τα χείλη όλων, μηδέ εξαιρουμένων και των χριστιανών. Με
απώτερο σκοπό, την επί της γης ευδαιμονία και καλοπέραση, ο άνθρωπος
θέλει να “αποσυντονίζεται” πνευματικά, θέλει να ξεχνιέται και να
αποφεύγη την σκέψη περί θανάτου και περί της Ουρανίου ζωής και
Βασιλείας, θέλει, – αν θα του ήταν αυτό στην διάθεσή του – να ζήση εις
τον κόσμον τούτον, όσον ο Αδάμ, ο Σηθ, ο Νώε, ο Μαθουσάλας, οι οποίοι
“άγγιξαν” τα χίλια έτη και – γιατί όχι – να τους ξεπεράσουν.
Οι Άγιοί μας, όμως, έχοντες, βαθειά μέσα τους, την αγάπη τους προς τον
Κύριο και ότι “το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει” (Φιλιπ. Γ΄ 20),
ζουν και ανασαίνουν με την επιθυμία της Ουρανίου Βασιλείας. Εντελώς
διαφορετικοί από εμάς, έζησαν εις τούτον τον κόσμον, με άλλες βλέψεις
και επιθυμίες. Η ζωή τους η βιολογική, είχε δευτερεύουσα αξία, γι’ αυτό
και με πολλή ευκολία την θυσίαζαν για την δόξα του Θεού. Προτιμούσαν, η
παρούσα ζωή τους να είναι περισσότερο η λιγότερο βασανισμένη και
αναζητούσαν τρόπους, για να την κάνουν πιο δύσκολη! Εγνώριζαν, ότι, “η
βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν” (Ματθ. ΙΑ΄
12) και επέλεγον συνεπώς την στενήν πύλην και την τεθλιμμένην οδόν την
απάγουσαν εις την ζωήν, (Ματθ. Ζ΄ 14).
Η κακοπάθεια, επομένως, ήταν δια τους συνειδητούς χριστιανούς, όχι απλώς
μία φυσιολογική πορεία αυτής της ζωής – όπως άλλωστε συμβαίνει με όλους
τους ανθρώπους – αλλά, μία επιλογή και μία απόφασις˙ μία αναζήτησις και
μία επιδίωξις˙ μία ευχή και μία παράκλησις, αλλά και μία επιτυχία! Προς
τούτο λοιπόν, ο Απόστολος Παύλος, συνιστά και υποδεικνύει, αλλά και
εύχεται εις τον μαθητήν του τον Τιμόθεον, ζωήν κακοπαθείας και
ταλαιπωρίας, σαν εκείνη που περνούν οι στρατιώται, όταν ευρίσκωνται εις
το μέτωπον και, εκ των πραγμάτων, θα πρέπη να κουράζωνται και να
ταλαιπωρούνται και να αγρυπνούν και να “φυλάσσουν φυλακάς της νυκτός”,
προκειμένου να ανταπεξέλθουν εις τας απαιτήσεις της θέσεως την οποίαν
και υπηρετούν. Τον καλεί, να κακοπαθή και να υποφέρη δια την δόξαν του
Χριστού και του δίδει να καταλάβη ότι η κακοπάθεια και η ηθελημένη
ταλαιπωρία είναι εκείνη, η οποία καταξιώνει τον αγωνιστή στα μάτια του
Θεού.
Η κακοπάθεια των Αγίων
Υπάρχει, αγαπητοί μου, μία στρεβλή
θεωρία, δυστυχώς, ακόμη και σε πολλούς χριστιανούς, η οποία “θέλει” τους
“καλούς” χριστιανούς να καλοπερνούν και να μη στερούνται ουδενός υλικού
αγαθού, ενώ, αντιθέτως, οι κακοί και αμαρτωλοί, να περνούν την παρούσαν
ζωήν των αλλά και την μέλλουσαν, εις την ταλαιπωρίαν και την ασθένειαν
και τον πόνον και την ανέχειαν και την πτωχείαν και την δυστυχίαν.
Δια να μη είπωμεν ότι μία τοιαύτη θεωρία είναι δαιμονικής εμπνεύσεως και υποβολιμαία εκ του αντικειμένου, πρέπει, όμως, να υπογραμμίσωμεν ότι πρόκειται περί μιας καθαράς παραχαράξεως των Λόγων του Κυρίου και ευθείας παρερμηνείας της διδασκαλίας Του. Αν προσπαθήσωμεν να θυμηθούμε κάποιες από τις “Κυριακές” αυτές υποδείξεις και εντολές, θα εύρωμεν πληθώραν τοιούτων, εκ των οποίων προκύπτει ως συμπέρασμα το … εντελώς αντίθετον! Ας ίδωμεν, κάποιας εξ αυτών˙ “αγωνίζεσθε εισελθείν δια της στενής πύλης• ότι πολλοί, λέγω υμίν, ζητήσουσιν εισελθείν και ουκ ισχύσουσιν” (Λουκ. ΙΓ΄ 24), “ Εισέλθετε δια της στενής πύλης• … Τι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν!” (Ματθ. Ζ΄ 13-14), “Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων• … παραδώσουσι γαρ υμάς εις συνέδρια και εν ταις συναγωγαίς αυτών μαστιγώσουσιν υμάς• και επί ηγεμόνας δε και βασιλείς αχθήσεσθε ένεκεν εμού εις μαρτύριον αυτοίς και τοις έθνεσιν. Όταν δε παραδώσωσιν υμάς …” (Ματθ. Ι΄ 16-19).
Ακριβώς δε, δια τούτο, η ζωή των Αποστόλων, αλλά και όλων των Αγίων, διεκρίνετο από την βίαν και την άσκησιν, από τας θλίψεις και τας ταλαιπωρίας. Είναι χαρακτηριστικόν ότι ουδείς εκ των γνωστών Αγίων – και συνεπώς και εκ των αγνώστων, – επέρασε την παρούσαν ζωήν με άνεσιν και απολαμβάνων τα αγαθά αυτής. Τούτο ασφαλώς ήτο και είναι το βασικόν κριτήριον δια την αγιοποίησιν του κάθε … υποψηφίου Αγίου. Ποιός άραγε, εκ των καταξιωμένων πλέον εις τον Παράδεισον, δεν επικράνθη, δεν εθλίβη, δεν ηδικήθη, δεν εταλαιπωρήθη, δεν εμαρτύρησεν ηθελημένως η αθελήτως, δεν επόνεσεν, “Και τι έτι λέγω; επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος … άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν• έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής• ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ων ουκ ην άξιος ο κόσμος, εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης” (Εβρ. ΙΑ΄ 32-38);
Πρωτίστως, όμως, “αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν, ος αντί της προκειμένης αυτώ χαράς υπέμεινε σταυρόν, αισχύνης καταφρονήσας” (Εβρ. ΙΒ΄ 2), αντιλαμβανόμεθα ότι τα αγαθά της μελλούσης ζωής και Βασιλείας, εις τα οποία και ελπίζομεν, δίδονται και χαρίζονται από τον Κύριον, εις εκείνους οι οποίοι κοπίασαν και ηγωνίσθησαν δια την απόλαυσιν αυτών.
Δια να μη είπωμεν ότι μία τοιαύτη θεωρία είναι δαιμονικής εμπνεύσεως και υποβολιμαία εκ του αντικειμένου, πρέπει, όμως, να υπογραμμίσωμεν ότι πρόκειται περί μιας καθαράς παραχαράξεως των Λόγων του Κυρίου και ευθείας παρερμηνείας της διδασκαλίας Του. Αν προσπαθήσωμεν να θυμηθούμε κάποιες από τις “Κυριακές” αυτές υποδείξεις και εντολές, θα εύρωμεν πληθώραν τοιούτων, εκ των οποίων προκύπτει ως συμπέρασμα το … εντελώς αντίθετον! Ας ίδωμεν, κάποιας εξ αυτών˙ “αγωνίζεσθε εισελθείν δια της στενής πύλης• ότι πολλοί, λέγω υμίν, ζητήσουσιν εισελθείν και ουκ ισχύσουσιν” (Λουκ. ΙΓ΄ 24), “ Εισέλθετε δια της στενής πύλης• … Τι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν!” (Ματθ. Ζ΄ 13-14), “Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων• … παραδώσουσι γαρ υμάς εις συνέδρια και εν ταις συναγωγαίς αυτών μαστιγώσουσιν υμάς• και επί ηγεμόνας δε και βασιλείς αχθήσεσθε ένεκεν εμού εις μαρτύριον αυτοίς και τοις έθνεσιν. Όταν δε παραδώσωσιν υμάς …” (Ματθ. Ι΄ 16-19).
Ακριβώς δε, δια τούτο, η ζωή των Αποστόλων, αλλά και όλων των Αγίων, διεκρίνετο από την βίαν και την άσκησιν, από τας θλίψεις και τας ταλαιπωρίας. Είναι χαρακτηριστικόν ότι ουδείς εκ των γνωστών Αγίων – και συνεπώς και εκ των αγνώστων, – επέρασε την παρούσαν ζωήν με άνεσιν και απολαμβάνων τα αγαθά αυτής. Τούτο ασφαλώς ήτο και είναι το βασικόν κριτήριον δια την αγιοποίησιν του κάθε … υποψηφίου Αγίου. Ποιός άραγε, εκ των καταξιωμένων πλέον εις τον Παράδεισον, δεν επικράνθη, δεν εθλίβη, δεν ηδικήθη, δεν εταλαιπωρήθη, δεν εμαρτύρησεν ηθελημένως η αθελήτως, δεν επόνεσεν, “Και τι έτι λέγω; επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος … άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν• έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής• ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ων ουκ ην άξιος ο κόσμος, εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης” (Εβρ. ΙΑ΄ 32-38);
Πρωτίστως, όμως, “αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν, ος αντί της προκειμένης αυτώ χαράς υπέμεινε σταυρόν, αισχύνης καταφρονήσας” (Εβρ. ΙΒ΄ 2), αντιλαμβανόμεθα ότι τα αγαθά της μελλούσης ζωής και Βασιλείας, εις τα οποία και ελπίζομεν, δίδονται και χαρίζονται από τον Κύριον, εις εκείνους οι οποίοι κοπίασαν και ηγωνίσθησαν δια την απόλαυσιν αυτών.
“ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν,
αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν”
Ναι, αδελφοί μου˙ αυτή να είναι η
διαρκής ενθύμησις και συνείδησίς μας εις την παρούσαν ολιγοχρόνιον ζωήν
μας. Αυτή να είναι η μεγάλη μας επιθυμία. Αυτός να είναι ο απώτερος
σκοπός μας. Και αν, όντως, έχομεν εστραμμένην την προσοχήν μας εις την
μακαριότητα του Μέλλοντος αιώνος, θα ζώμεν δι’ αυτόν και (είθε) να τον
απολαμβάνωμεν αιωνίως. Αμήν.
Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου