Μνημόσυνα: Δυστυχώς τα καταντήσαμε μια κοινωνιολογική θεατρική παράσταση

π. Σπυρίδων Σκουτής

Δεν θα αναλύσουμε τι είναι τα μνημόσυνα αλλά το πώς μετέχουμε σε αυτά. Δυστυχώς τα μνημόσυνα έχουν καταντήσει μια κοινωνιολογική παράσταση.

Μια θεατρική παράσταση με τους συγγενείς να μένουν στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα σε όλη την διάρκεια της ακολουθίας. Βλέπουμε πολλά φορές το κόλυβο μόνο του μαζί με την φωτογραφία του μακαρίτη ή της μακαρίτισσας. Οι συγγενείς έρχονται μετά την τρίτη καμπάνα ή μετά το ευαγγέλιο.

Έχουμε και περιπτώσεις που έρχονται στο τέλος, για τον Όρθρο δεν το συζητάμε καν, το πολύ πολύ να έχει έρθει η γιαγιά της οικογένειας. Το κόλλυβο είναι φυσικά παραγγελία λόγω του μεγέθους, πρόσφορο και αυτό από το φούρνο και στην Θεία Κοινωνία δεν μετέχει κανείς.

Η μοναδική μετοχή είναι στο καφεδάκι μετά την Λειτουργία. Απλά οι περισσότεροι περιμένουν να ακούσουν το όνομα στα ευλογητάρια και να πάνε στο καφενείο να πούνε τα νέα τους και τα κουτσομπολιά με το καφεδάκι και το κονιάκ.

Αναφορά για Χριστό και σωτηρία πουθενά. Βγαίνει το Άγιο Ποτήριο και διαδραματίζονται απίστευτα πράγματα: Συνήθως θα έρθουν κάποιοι συγγενείς να Κοινωνήσουν έτσι απροετοίμαστοι απλά επειδή κάνουν το μνημόσυνο λες και το μνημόσυνο από μόνο του σε αξιώνει για την Θεία Κοινωνία.

Η άλλη κατάσταση είναι να μην κοινωνάει κανένας απλά να σπρώχνουν τα παιδάκια ή καμιά γιαγιά για να κοινωνήσει για να μην πει κάτι ο κόσμος. Οι υπόλοιποι απλά ντυμένοι στα μαύρα περιμένουν να ακούσουν το όνομα του θανόντος και μέχρι εκεί. Βγαίνει το Άγιο Ποτήριο αλλά δεν μας απασχολεί ο Χριστός μας απασχολεί τι θα πει ο κόσμος.

Είναι δυστυχώς ντροπή να λέμε ότι είμαστε Ορθόδοξοι. Πολλές φορές δεν πάνε καν τα ονόματα από το βράδυ στον Ιερέα, και βλέπουμε κάποιο πιάτο και ρωτάμε ποιόν θα μνημονεύσουμε. Στην καλύτερη θα μας φέρουν το όνομα του κεκοιμημένου αλλά ονόματα υπέρ υγείας και μετάνοιας για την προσκομιδή δεν φέρνει ΚΑΝΕΙΣ, μιλάμε για απίστευτη κατάσταση.

Στο τέλος θα μοιράζουμε προσκλήσεις στα μνημόσυνα όπως στους γάμους. Καλά για τους καλεσμένους τους μνημοσύνου δεν το συζητάμε. Συχνά τσιγαράκι, φραπεδιά έξω από την Εκκλησία και όταν ο παπάς αρχίζει τα νεκρώσιμα ευλογητάρια απλά θα μπούνε μέσα στο ναό έτσι για το τυπικό της υπόθεσης.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι περισσότεροι καλεσμένοι του μνημοσύνου δεν παίρνουν αντίδωρο αντίθετα πάνε γρήγορα έξω για να πάρουμε να κόλλυβα και να πιάσουν πρώτη θέση στο καφενείο ή στην αίθουσα για τον καφέ.

Η φράση θα κάνω μνημόσυνο έχει καταντήσει σε φράση «Θα κάνω πάρτυ αλλά ο καλεσμένος θα λείπει». Υποτίθεται ότι παρακαλούμε και προσευχόμαστε για την ανάπαυση του κεκοιμημένου να πάει στον παράδεισο αλλά όσοι μένουν πίσω δυστυχώς δεν θέλει κανείς να πάει.

Αποφεύγουμε το Άγιο Ποτήριο σαν το διάβολο με το λιβάνι. Ιδιαίτερα αν πεις στους συγγενείς ότι καλό είναι για την ψυχή σας και την σωτηρίας σας να εξομολογηθείτε και να Κοινωνήσετε στο μνημόσυνο σε κοιτάνε τόσο άγρια λες και τους είπες να πάρουν το Κώνειο.

Η σωστή μετοχή: Εξομολόγηση, άσκηση και ελεημοσύνες πριν το μνημόσυνο και φυσικά για όλη μας την ζωή. Καθημερινή προσευχή και κομποσχοίνι για την ψυχή τους κεκοιμημένου αδερφού μας.

Ιδιαίτερα το πρόσφορο να το ζυμώσουμε με προσευχή και να πάμε από την πρώτη καμπάνα στην Εκκλησία προσευχόμενοι για τον άνθρωπο μας. Να Κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων, χαρά για τον άνθρωπο που έφυγε είναι αυτοί που μένουν να αγωνίζονται για την σωτηρία της ψυχής τους.

Δεν ξέρω αν υπάρχει γυρισμός. Αυτός που ζούμε δεν είναι η Ορθόδοξη Ελλάδα που διαβάζουμε στον Φώτη Κόντογλου. Τελικά, γνήσια Ορθοδοξία λατρεία και παράδοση βρίσκουμε στην Ιεραποστολή... Καλή μετάνοια να έχουμε...

Πηγή: ΕΥΧΗ
Εικόνα από: simvol-veri.ru

το «σπιτάκι της Μέλιας»