Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2018

Μας λείπει

ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΝΥΧΤΕΣ ΜΕ ΦΕΓΓΑΡΙ, ΣΤΟ ΓΡΑΣΙΔΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

- Μαζευόταν λαός. Εκατοντάδες άνθρωποι, κυρίως νέοι. Αλλά και πιο μεγάλοι. Και οικογένειες με παιδιά. Και παππούδες. Όλοι, καθιστοί στο γρασίδι, ή σε καρεκλάκια. "Διψασμένοι" και ταραγμένοι. Δεν ακουγόνταν κιχ από τον κόσμο, μόνο ο ταπεινός γρύλος, ή κάποιο ξεχασμένο τζιτζίκι. Το αυγουστιάτικο βραδυνό αεράκι δρόσιζε τον τόπο και τις καρδιές.
- Κάπου μπροστά, μια καρέκλα, ένα μικρό αναλόγιο, ένα φωτάκι...
- Κι ένας ιερέας με πύρινο λόγο, που μας συνέπαιρνε.
- Ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος, διάβαζε γεροντικά, αποσπάσματα από βιβλία, λειμωνάρια, λαυσαϊκά...
- Σχολίαζε ακατάπαυστα, έφερνε τους γεροντάδες στο σήμερα, έφερνε το Χριστό στο σήμερα.
- Λόγος χειμαρώδης, σα μαστίγιο, χωρίς γλυκανάλατους συναισθηματισμούς, με λογική συνέπεια, με πληρότητα, με βιωματκή διαύγεια. Λόγος καυτός σα λεπίδα... αλλά σα λεπίδα που χαράζει πληγή για να μπει το φάρμακο... της καρδιάς.
- Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή, κυρίως νέοι: "πώς αυτό, γιατί το άλλο, τί να κάνουμε εδώ ή εκεί". Οι απαντήσεις: ξεκάθαρες και απόλυτες, όσο απόλυτη είναι η Αλήθεια. Μας έφερνε μπροστά στις δικές μας ευθύνες, στις δικές μας πράξεις, στις δικές μας προοπτικές Παραδείσου.
- Επί μιάμιση ώρα, μας απογείωνε. Έπαιρνε την ταραχή του κόσμου και τη διάσπαση του νου μας, και τα μπόλιαζε με Χριστό. Πολύ Χριστό. Άπειρο Χριστό. Και όλα αποκτούσαν τις σωστές αναλογίες, όλα τα κοσμικά μεγέθη συγκρίνονταν με εκκλησιαστικά μεγέθη της ταπείνωσης, της πραότητας, της προσευχής, της εγρήγορσης, της αγάπης, της μετάνοιας, του αγώνα... και αποκτούσαν το σωστό τους νόημα.
- Ποιός ξέρει πόσες καρδιακές μεταστροφές γίνονταν σ' αυτή τη μιάμιση ώρα...
- Στο τέλος, ο μητροπολίτης Γλυφάδας Παύλος έκανε τη δική του περίληψη: ένα μικρό "πακετάρισμα εννοιών", σαν δώρο για το σπίτι σε όλους μας.
- Πιο πέρα, τα μικρά παιδιά έπαιζαν, έτρεχαν, φώναζαν, χαίρονταν. Να τολμήσω να πω ότι γεύονταν, ασυναίσθητα, μια διάχυτη αγιοπνευματική γαλήνη;
- Τώρα, τις Αυγουστιάτικες Πέμπτες, η πλατεία Σμύρνης είναι ορφανή. Το γρασίδι δεν ξεκουράζει κόσμο. Η καρέκλα και το φωτάκι δεν είναι πια εκεί.
- Θα μου πει κανείς: "μην μένεις προσκολημένος σε έναν άνθρωπο, σε ένα γεγονός, όσο συνταρακτικά κι αν είναι, οι ομιλίες αυτές ήταν ο δρόμος προς τη μίμηση του Χριστού".
- ΠΡΑΓΜΑΤΙ
- ΑΛΛΑ, μιμείται κανείς παραδείγματα ΑΝΘΡΩΠΩΝ και Αγίων. Η πίστη μας είναι πίστη βιωματική και προσωπική. Και τους ανθρώπους που σου θεριεύουν αυτή την Πίστη, δεν μπορείς παρά να ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ, όπως αγαπάς τον πατέρα σου, όπως αγαπάς τον αδερφό σου. Και είναι ανθρώπινο να θέλεις να τους έχεις δίπλα σου για ΠΑΝΤΑ, όσο κι αν αυτό είναι αδύνατο επειδή οι νόμοι της φθοράς είναι αδυσώπητοι για όλους μας.
- Γι' αυτό, θα τολμήσω να το πώ: Μου λείπουν οι Αυγουστιάτικες ομιλίες στο γρασίδι της πλατείας Σμύρνης. Μου λείπει εκείνη η βαθιά, ξεκάθαρη, ανέρωτη, αυθεντική, μαχητική φωνή, που έσχιζε το σκοτάδι της πλατείας, και της καρδιάς μας. Μου λείπει ο "βράχος" όπου ακουμπούσα, όταν ερχόταν φουρτούνα. Μου λείπει να προσλαμβάνω το ΔΙΚΟ ΤΟΥ "κοίταγμα στα πράγματα": βαθιά ανθρώπινο και βαθιά Ορθόδοξο.

- ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ...!
 
 
http://apantaortodoxias.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου