Προσευχή πρόκλησις από Ερντογάν και ισλαμιστές στην Μεγάλη Εκκλησία.
ΔEN σέβεται τίποτε ο Ταγίπ Ερντογάν. Προχωρεί στην εξαγγελία
του να κάνει ισλαμική προσευχή στην Αγία Σοφία. Σήμερα, ανήμερα της
αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. Για να δείξει στην υφήλιο ότι
δεν σέβεται τίποτε. Ούτε ένα ιστορικό μνημείο που είναι χαρακτηρισμένο
από την Unesco ως μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Ένα
μνημείο που βεβαίως δεν είναι ούτε οθωμανικό ούτε τουρκικό. Ούτε κάν
ισλαμικό. Και αυτό στοιχειώνει τον Τούρκο Πρόεδρο. Για αυτό προσβάλλει
την Ιστορία. Βαρύ το ατόπημά του. Και ακόμη βαρύτερο διότι πρόκειται για
την ιστορική κληρονομιά μιας αυτοκρατορίας.
Από το 2016, ο Ερντογάν ομιλεί για σχέδια μετατροπής της Αγίας Σοφίας
σε τζαμί. Κατά καιρούς εμφανίζεται κι ένας μουεζίνης να στριγγλίζει
ισλαμικές προσευχές. Όμως και, παρά το γεγονός, ότι η Ελλάς ουδόλως έχει
αντιδράσει, τα σχέδια μένουν σχέδια. Παλινωδίες, δηλώσεις, ολίγη
προσευχή και ξανά πίσω. Η πολιτική του κατευνασμού που υιοθετείται τα
τελευταία χρόνια μάλλον τον αποθρασύνει. Και επιμένει να προκαλεί σε
τόπους που δεν του ανήκουν. Στους τόπους όπου μεγαλούργησε μια
αυτοκρατορία. Που δεν ήταν ούτε τουρκική ούτε οθωμανική. Και εκεί τα
χίλια χρόνια ιστορίας καταξιώθηκαν σε μία και μοναδική ημέρα. Σε μία
στιγμή. Ήταν 29 Μαΐου 1453. Αποφράς ημέρα. Όμως και ημέρα καταξιώσεως. Έδειξε ο Ερντογάν ότι τον κυνηγούν τα φαντάσματα των Παλαιολόγων.
Μα δεν τον στοιχειώνει μόνο αυτό. Είναι και το ότι τα χίλια
χρόνια ιστορίας καταξιώθηκαν σε μία και μοναδική ημέρα. Σε μία στιγμή.
Ήταν 29 Μαΐου 1453. Αποφράς ημέρα. Όμως και ημέρα καταξιώσεως. Δεν το
χωνεύει ο Ερντογάν.
Ούτε αυτό μπορεί να φαντασθεί πώς θα είχε καταγραφεί η ιστορία, η
διαδρομή της Αυτοκρατορίας, αν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, δεν είχε
δώσει την μεγαλειώδη εκείνη απάντηση: «Το δε την Πόλιν σοι δούναι…». Αν
δεν είχε επισφραγίσει εκείνα τα λόγια με την θυσία του στις επάλξεις της
Πύλης του Ρωμανού. Εκεί που έπεσε πολεμώντας σαν απλός στρατιώτης,
ανάμεσα σε απλούς στρατιώτες. Μπορούσε να επιλέξει την ζωή. Μια μίζερη
ζωή εξορίστου που θα μετανοούσε κάθε ημέρα που του έμενε να ζήσει για
την απόφαση να παραδώσει την Πόλη. Και τότε ο Μωάμεθ θα ήταν
θριαμβευτής. Και τότε το οθωμανικό όραμα του Ερντογάν θα είχε άλλη
δυναμική.
Όμως ο τελευταίος Αυτοκράτωρ, επέλεξε τον δρόμο που οδηγούσε στον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά.
Τον θρύλο που διατηρεί μέχρι σήμερα την αίγλη μιας Αυτοκρατορίας, που
όμοια της ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει. Τον θρύλο που κράτησε ζωντανό
τον ελληνισμό για να αναγεννηθεί μέσα από την εθνεγερσία του 1821. Αυτό ο
θρύλος που στοίχειωσε τότε τον Πορθητή, στοιχειώνει σήμερα τον Ερντογάν
και τους ομοίους του. Για αυτό επιμένει να προκαλεί κάθε χρόνο στις 29
Μαΐου.
«Της Αγιά Σοφιάς οι πόρτες δεν ανοίγουν με κλειδιά»
λέει ο λαϊκό άσμα. Και απ’ αυτές τις πόρτες, που κάποτε τις περνούσαν
έφιπποι οι Αυτοκράτορες οι θρησκευτικός φανατισμός του ισλάμ δεν
περνάει. Απαιτείται ηθικό ανάστημα για να αναχθεί κανείς στο ύψος της
Μεγάλης Εκκλησίας. Ανάστημα που δεν το έχει ο Ερντογάν. Και αυτό ακόμη
τον στοιχειώνει. Μπορεί και πάλι σήμερα να ακουσθούν οι στίχοι του
Κορανίου στην Κωνσταντινούπολη. Προσευχή προκλήσεως εκεί που κάποτε ακούγονταν προσευχές κατανύξεως…
aktines
simeiakairwn.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου