σ.σ. Μικρός
και φιλάσθενος έχασε την αγαπημένη του μανούλα. Μέσα στην φτώχεια και
την μοναξιά, δίχως τροφή, δίχως ξύλα να ανάψει τη σόμπα, κοιμόταν
αγκαλιά με τα ρούχα της και την φωτογραφία της γιατί του έλειπε τόσο
πολύ. Τα βράδια διάβαζε προσευχούλες γιατί φοβόταν στο σκοτάδι και
έβρεχε το μαξιλάρι του με δάκρυα. Θυμόταν αυτό που του είχε πει η μανούλα του πριν φύγει: «Δεν
έχω σε ποιόν να σε αφήσω, εάν σε αφήσω σε εκείνο το μέρος ή κάπου αλλού
δεν θα σου φερθούν καλά, γι αυτό σε αφήνω στα χέρια του Θεού. Αυτός θα
σε φροντίζει!»
Δούλευε
σκληρά στη φάρμα με τις αγελάδες και πήγαινε και στο σχολείο, όμως τα
παιδιά φεύγαν από κοντά του γιατί μύριζε κοπριά. Δεν τον πείραζε όμως
γιατί είχε ειρήνη μέσα του, αισθανόταν ότι κάποιος τον φρόντιζε. Είχε όμως ένα παράπονο κι έλεγε καμμιά φορά στον Θεό: «Θεέ μου, γιατί δεν έχω και εγώ ξύλα για να ανάψω φωτιά;» Άλλες φορές Του έλεγε: «Κύριε,
γιατί δεν έχω τουλάχιστον ένα κομμάτι ψωμί;» Αφού δεν έχω ξύλα,
τουλάχιστον να έχω ψωμί! Αφού μου πήρες την μανούλα, Κύριε, τουλάχιστον
δώσε μου κάτι απ’ όλα αυτά!»
Κατάλαβε όμως αργότερα ότι ο λόγος που δεν τα είχε αυτά τότε ήταν για να τα έχουν τώρα τα 400 παιδιά που
πήρε στην αγκαλιά του εκεί στην πολύπαθη Ουκρανία (δείτε εδώ). Τα μεγαλώνει, τα
παντρεύει, τους φτιάχνει σπίτια και τους βρίσκει δουλειά. Τώρα έχει και
εγγόνια.
Πως γίναν όλα αυτά; Έργο Θεού. Και ο Επίσκοπος Λογγίνος,
ο Επίσκοπος της καρδιάς μας, επειδή γνωρίζει ότι ο Χριστός ήταν Εκείνος
που τον συντρόφευε σε όλα τα βήματά του δεν μπορεί τώρα να Του γυρίσει
την πλάτη.
Ο Επίσκοπος της αγάπης και των ορφανών εκφωνεί τα αναθέματα.
(Σημείωση Γ.Χρ.Π.Α.: Στο 8:57 αναθεματίζει τη Σύνοδο της Κρήτης!)
ΠΗΓΗ: Κατάνυξις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου