Μια ακόμη ιστορία που δεν σου δίδαξαν ΠΟΤΕ. Δημητράκης Δημητριάδης 14 Μαρτίου 1956: Πυροβολήθηκε από Άγγλο στρατιώτη κατά τη διάρκεια μαθητικής διαδήλωσης για την ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα. ΙΔΙΑ ΗΜΕΡΑ, ένα χρόνο μετά, ΑΠΑΓΧΟΝΙΖΟΥΝ τον μαθητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη που έγραψε το ποίημα για τον μικρό Δημητράκη..

Πέτρα σε πέταγαν τα μικρά μου τα χέρια

σ' ένοιωθα λευτεριά να ματώνεις στ' αστέρια...

Ο Δημητριάδης Δημητράκης γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1949. Φονεύθηκε στις 14 Μαρτίου 1956 από Άγγλους, σε μαθητική διαδήλωση στη Λάρνακα. Γονείς ήταν ο Γεώργιος και η Παρασκευή Δημητριάδη. Είχε δύο αδέλφια τον Ανδρέα, την Σοφούλα και τον Κυριάκο.

Ο μικρός ήρωας όπως τον αποκαλούσε ο αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής, ήταν μόλις επτά χρονών, μαθητής στη Β΄ τάξη του Δημοτικού, όταν τον πυροβόλησε Άγγλος στρατιώτης κατά τη διάρκεια διαδήλωσης. Οι γονείς του ήταν χωρισμένοι, η μητέρα του έφυγε για την Αγγλία και ο Δημητράκης ζούσε με τη γιαγιά του Χρυσταλλού Μιχαήλ Κουτέ και πουλούσε λουλούδια, για να εξασφαλίζει τα απαραίτητα. Ήταν παιδί ήρεμο, αλλά πολύ ριψοκίνδυνο.

9 Μαρτίου 1956. Οι άγγλοι, εντείνουν τη σκληρότητά τους απέναντι στον Αγώνα της ΕΟΚΑ.

Σε μια προσπάθεια να κάμψουν το φρόνημα του κυπριακού ελληνισμού, συλλαμβάνουν και εξορίζουν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, τον στρατολόγο της ΕΟΚΑ Παπασταύρο Παπαγαθαγγέλου, το Μητροπολίτη Κερύνειας Κυπριανό και το Γραμματέα της Μητρόπολης Κερύνειας Πολύκαρπο Ιωαννίδη. Τους εξορίζουν στις μακρινές Σεϋχέλλες.

Η Κύπρος όλη συγκλονίζεται. Η ΕΟΚΑ εντείνει τη δράση της. Οι μαθητές μας ξεχύνονται στους δρόμους. Θέλουν να διαμαρτυρηθούν, να φωνάξουν. Νοιώθουν το άδικο να τους πνίγει. Μαθητές και μαθήτριες σε Γυμνάσια και Δημοτικά σχολεία, με ελληνικές σημαίες στα χέρια, με κωδωνοκρουσίες, με συνθήματα, με πέτρες και ξύλα γεμίζουν τους δρόμους των πόλεων. Οι δυνάστες για άλλη μια φορά στέλνουν πάνοπλους στρατιώτες, να αντιμετωπίσουν την «απειλή» από τα άοπλα παιδιά. Ξέρουν καλά αυτό το ρόλο. Δε θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους και τις δακρυγόνες βόμβες. Το ΄χουν ξανακάνει άλλωστε.

Στη Λάρνακα τα παιδιά μαζεύονται στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Κτυπάνε τις καμπάνες. Ανεγείρουν πρόχειρα οδοφράγματα. Θέλουν να εμποδίσουν τους στρατιώτες να τα πλησιάσουν. Σε λίγο σμίγουν μαζί τους παιδάκια των Δημοτικών σχολείων με ελληνικές σημαιούλες στα αγνά τους χέρια. Στρατιωτικά αυτοκίνητα με πάνοπλους στρατιώτες καταφθάνουν. Ένα άγριο κυνηγητό των αθώων παιδιών αρχίζει. Ένα αυτοκίνητο κυνηγά μια ομάδα παιδιών. Την εγκλωβίζουν σ’ ένα δρόμο. Οι μικροί διαδηλωτές θα σκορπίσουν. Ένας όμως δε θα φύγει. Η ηλικία του του στερεί την γνώση του κινδύνου.

Ένα παιδάκι επτά μόλις χρόνων. Έπαιρνε μικρές πέτρες στο μικρό του χεράκι, τις πετούσε και φώναζε «Ένωση, Ένωση!», παρασυρόμενο από το πάθος και την αγωνιστικότητα των μεγαλύτερων  Να ΄ταν ένα είδος παιγνίδι αυτό το πράγμα για το παιδάκι; Να ‘ταν αντίσταση; Τι μπορούσε να ήταν αυτό το αθώο ξέσπασμα ενός επτάχρονου παιδιού;

Κι όμως, οι κατακτητές δε ντράπηκαν, δεν σεβάστηκαν την παιδική αθωότητα, δεν έδειξαν τον στοιχειώδη πολιτισμό. Ένας στρατιώτης σημάδεψε το παιδάκι και μια σφαίρα το πέτυχε στο πρόσωπο, πάνω από το μάτι. Στο δρόμο της Λάρνακας, που σήμερα έχει το όνομα «Οδός Δημητράκη Δημητριάδη», έπεφτε νεκρό το κορμάκι του. Ο επτάχρονου μαθητής και ανθοπώλης, που με ένα πανέρι συνήθιζε να πουλά λουλούδια στους δρόμους, άφηνε το αίμα του, στο ματωμένο κι από άλλους χώμα της σκλαβωμένης πατρίδας του, της Κύπρου μας.

Στην κηδεία του μικρού ήρωα τα κορίτσια χόρευαν το χορό του Ζαλόγγου και τραγουδούσαν

«Στη στεριά δε ζει το ψάρι 

κι ο ανθός στην αμμουδιά 

κι οι Σουλιώτισσες δεν ζούνε 

δίχως την ελευτεριά».

Η πόλη του Ζήνωνα, εκείνο το απόγευμα στις 14 Μαρτίου 1956, που έγινε η δολοφονία του μικρού Δημητράκη, νέκρωσε. Οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους και σκέφτονταν πόσες θυσίες χρειάζονταν ακόμη για την ελευθερία της Κύπρου. Αναρωτιόντουσαν πόσο αίμα χρειαζόταν να χυθεί ακόμη για να μεγαλώσει το δέντρο της Ελευθερίας στο μικρό μας νησί. Και μια Αγγλίδα που συνήθιζε να παίρνει κάθε πρωί λουλούδια από το μικρό Δημητράκη ξέσπασε σε λυγμούς σαν έμαθε για τη θυσία του μικρού αγγέλου. Το αγνό του αίμα έγραψε ανεξίτηλο το όνομά του στην ένδοξη ιστορία του τόπου μας.
Κι έγινε ο Δημητράκης Δημητριάδης ο μικρότερος ήρωας του Αγώνα της ΕΟΚΑ.

Εκείνες τις ώρες, ένας άλλος μαθητής, δέκα χρόνια μεγαλύτερος, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, από την Τσάδα της Πάφου έγραφε:

"Τα παιδιά στον Αγώνα

-Και συ σκλαβόπουλο, γιατί θλιμμένο στέκεις και θωρείς;

Μήπως να πολεμήσεις δεν μπορείς;

-Όπλο δεν έχω , Καπετάνιο.

-Να, τις κοτρώνες.

Αρκετές για σένα, τον μικρούλη.

Και αρπάζει ο ήρως ο μικρός,

ο πιο μικρότερος απ΄όλους,

κοτρώνες,

για να φέρει Λευτεριά. "

14 Μαρτίου 1957, ίδια μέρα, ένα χρόνο μετά,
ο ποιητής, αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α., μαθητής Ευαγόρας Παλληκαρίδης
θυσιαζόταν για τον ίδιο λόγο...

για την Ελευθερία της Κύπρου και την Ένωσή της με την μάνα Ελλάδα!

Ευχαριστούμε το ιστολόγιο Ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ όπου μπορείτε να βρείτε κι άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία για το συγκεκριμένο θέμα.