1948-2018: 70 χρόνια ελεύθερα Δωδεκάνησα.

Η 7η Μαρτίου του 1948 αποτελεί ιστορικό ορόσημο για τη Ρόδο και τα Δωδεκάνησα. Είναι η μέρα που τα νησιά μας, γίνονται πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της Ελλάδας.

Όμως για να φτάσουμε στην Ενσωμάτωση και στην 7η Μαρτίου 1948, χρειάστηκαν αγώνες και θυσίες από τον ελεύθερο ελληνικό λαό, αλλά και από τον επί πολλά χρόνια σκλαβωμένο δωδεκανησιακό λαό.

Από το 1912 που οι Ιταλοί κατέλαβαν τη Ρόδο οι κάτοικοι του νησιού αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες μέχρι την ενσωμάτωση.

To 1936, στρατιωτικός και πολιτικός κυβερνήτης των νησιών, στη θέση του Mario Lago, αναλαμβάνει ο Cesare Maria De Vecchi, υπουργός παιδείας, ένας από τους τετράρχες του φασισμού και πρώην κυβερνήτης της Σομαλίας.

Το 1943 με την πτώση του Μουσολίνι, τη διοίκηση στα Δωδεκάννησα αναλαμβάνει ο Γερμανός στρατηγός Ulrich Kleeman Έτσι αρχίζει η περίοδος της γερμανοκρατίας στα Δωδεκάνησα.

Στις 15 Μαϊου 1945 έφτασε στη Ρόδο το θρυλικό καταδρομικό «Αβέρωφ» και μαζί του ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός, με την ιδιότητα του Αντιβασιλέως,ο οποίος ήταν ο πρώτος Έλληνας αρχηγός που επισκέφτηκε τα ελεύθερα πια Δωδεκάνησα.

Στις 10 Φεβρουαρίου 1947 υπογράφεται στο Παρίσι συνθήκη ειρήνης μεταξύ των συμμάχων και των συνασπισμένων Δυνάμεων (και Ελλάδας) και της Ιταλίας, σύμφωνα με την οποία η Ιταλία εκχωρεί στην Ελλάδα με πλήρη κυριαρχία τα νησιά της Δωδεκανήσου και τις παρακείμενες νησίδες.

9 Ιανουαρίου 1948:

Με τον υπ’ αριθμ. 518 νόμο της Δ΄ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων ορίζεται:

«Αι νήσοι της Δωδεκανήσου Ρόδος, Κάλυμνος, Κάρπαθος, Αστυπάλαια, Νίσυρος, Πάτμος, Χάλκη, Κάσος, Σύμη, Κως, Λέρος, Τήλος και Καστελλόριζον, ως και αι παρακείμεναι νησίδες, προσαρτώνται εις το Ελληνικόν Κράτος από της 28ης Οκτωβρίου 1947″.

Με το νόμο αυτό, που αποτελεί τη ληξιαρχική πράξη της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στη μητέρα Ελλάδα, τερματίζεται το μεταβατικό στάδιο της ελληνικής στρατιωτικής διοίκησης. Η 7η Μαρτίου 1948, ορίζεται ως ημέρα της πανηγυρικής τυπικής ενσωμάτωσης.

Από το Σάββατο (6 Μαρτίου), σύσσωμος ο δωδεκανησιακός λαός, περίμενε με ανυπομονησία τη μεγάλη μέρα της απελευθέρωσης, για την οποία αγωνίστηκαν, θυσιάστηκαν και ονειρεύτηκαν τόσες γενιές. Από την αυγή κιόλας της 7ης Μαρτίου χιλιάδες κόσμος, ενήλικες και παιδιά με ελληνικές σημαίες στα χέρια τους, συγκεντρώθηκαν στην οδό Ελευθερίας.

Περίμεναν όλοι να έρθει ο Βασιλιάς, να τον υποδεχθούν και να γιορτάσουν όλοι μαζί την ιστορική αυτή ημέρα.

Μετά τις 8 το πρωί κατέφθασε στην προβλήτα για να υποδεχθεί τους Βασιλείς και τους άλλους επισήμους ο Δήμαρχος της Ρόδου μαζί με το Δημοτικό Συμβούλιο, κρατώντας πάνω σ’ένα βελούδινο μαξιλάρι το ασημένιο κλειδί της πόλης.

Στο πάνω μέρος του οποίου είναι σκαλισμένη τριήρης χρυσή με τόξα του Φοίβου Απόλλωνος και στο κάτω το νησί Ρόδος και η σφραγίδα της πολιτείας της Ρόδου και στις πλευρές μια επιγραφή με τα ονόματα όλων των νησιών και την αφιέρωση «Σεπτώ Άνακτι Παύλω- Δήμος Ροδίων, 7 Μαρτίου 1948».

Ο βασιλιάς των Ελλήνων Παύλος και η βασίλισσα Φρειδερίκη, μέσα σε φρενίτιδα ενθουσιασμού, φτάνουν στη Ρόδο συνοδευόμενοι από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Κωνσταντίνο Τσαλδάρη, υπουργούς, στρατιωτικούς και άλλους επισήμους.

Επικεφαλής της Κεντρικής Δωδεκανησιακής Επιτροπής, οι πρωτεργάτες του δωδεκανησιακού αγώνα, ο ιατρός από την Κάλυμνο Σκεύος Ζερβός και ο πανεπιστημιακός καθηγητής Μιχαήλ Βολονάκης από τη Σύμη.

Μετά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου, ο υπουργός Εσωτερικών Πέτρος Μαυρομιχάλης διαβάζει από τον εξώστη του διοικητηρίου το βασιλικό διάταγμα. Μετά από ολιγόλεπτη ανάπαυση ο βασιλιάς κατέθεσε ένα στεφάνι δάφνης, τιμώντας έτσι όλους τους ήρωες που θυσίασαν τη ζωή τους γι’αυτήν τη μέρα. Κατόπιν πραγματοποιήθηκε στρατιωτική παρέλαση και παρέλαση με τη συμμετοχή μικρών παιδιών.

Ο εορτασμός συνεχίσθηκε και κατά την Δευτέραν (8 Μαρτίου) με ενθουσιώδη συμμετοχήν του λαού.

Πηγή: 7ο Γυμνάσιο Ρόδου

το «σπιτάκι της Μέλιας»