«Μη ζητάς εκείνα που δε φτάνει ο νους σου και η δύναμη της γνώσης σου. Ούτε να ερευνάς τα απόκρυφα, γιατί τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος.» ~Οσίου Παϊσίου Αγιορείτη

 

Σημείωση ΓτΧτΠτΑ: Τον π. Ανδρέα τον αγαπάμε και πολύ μάλιστα. Στο παρελθόν έχει ωφελήσει σημαντικά πολλούς γνωστούς μας αλλά και κάποιους από εμάς κι αυτό δεν το ξεχνάμε. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση αλλά και κάποιες άλλες στο παρελθόν, θεωρούμε ότι -άθελά του θέλουμε να πιστεύουμε- έκανε λάθος και δεν οικοδόμησε.

 Θλίψη και μόνο θλίψη προκαλεί η ανάρτηση του γνωστού Κληρικού π. Ανδρέα Κονάνου επι της πρόσφατης θεομηνίας των πυρκαγιών στην Αττική. Με καθαρά όρους και ύφος ψυχολόγου, παρά ορθοδόξου Πνευματικού, και με την μορφή πεζογραφήματος(!) επέλεξε ο π. Ανδρέας Κονάνος να παρηγορήσει τους πληγέντες και τους συγγενείς των αποβιωσάντων απο την φωτιά στο Μάτι της Αττικής.
Πέρα απο το ότι στο κείμενο του απουσιάζουν παντελώς αγιωτικές λέξεις όπως ''μετάνοια'' ''επιστροφή'' αλλά και έννοιες της καθημερινότητας του μεταπτωτικού ανθρώπου όπως ''αμαρτία'' ''αμετανοησία'' ''εγωϊσμος'' κ.α, ο εν λόγω Κληρικός χωρίς να το καταλαβαίνει, αποδομεί με λογοτεχνική μαεστρία το θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου απευθυνόμενος στους ανθρώπους της νοοτροπίας του ''γιατί Θεέ μου'', για να κατέβει τάχα ''εντέχνως''...στο επίπεδο τους, αλλά και να μήν προκαλέσει την οργή τους, φοβούμενος μην θεωρηθεί απο αυτούς ώς ''αυστηρός Ιεροκήρυξ'' του γνωστού συνθήματος των δρόμων ''ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ''

 Ο ΛΟΓΟΣ 

ΚΥΡΙΕ, ΕΙΣΑΙ ΑΔΥΣΩΠΗΤΟΣ!... (άγιος Σιλουανός)
Τούτες τις μέρες στέγνωσα.
Μαράθηκε η διάθεσή μου.
Ξεράθηκε η ψυχή μου.
Μαύρισαν τα μάτια μου.
Στέρεψε η πίστη μου.
Κλονίστηκε η καρδιά μου.
Βούλωσε το στόμα μου.
Έπαψαν τα λόγια μου.

Δεν γένναγα ούτε κήρυγμα,
ούτε λόγο
ούτε τίποτα…
Μούγκα.
Άνοιγα το στόμα μου,
και πάλι το ‘κλεινα.
Δεν είχα σάλιο να μιλήσω.
Ήθελα μόνο κάπου να φτύσω.
Να βγάλω το δηλητήριο από μέσα μου.
Τα ‘βαλα με το Θεό.
Τον ρωτούσα
πώς μπορεί και ¨κοιμάται¨
αυτές τις μέρες,
και τι όνειρα βλέπει,
αν έχει εφιάλτες κι Αυτός,
όπως εμείς.
Κλασσικά,
απάντηση δεν πήρα.
Το ‘χω μάθει χρόνια τώρα
το σύστημά Του.
Σιωπή.
Και πάλι σιωπή.
Είναι που ‘χω και τον Εσταυρωμένο
στο δωμάτιό μου,
και όταν Του μιλάω με παράπονο,
στο τέλος καταλήγω να παραμιλάω
δικαιολογώντας Τον κάπως έτσι:
¨τι να πεις κι Εσύ έτσι που ‘σαι πάνω στο Σταυρό!...
Ένα χάλι Σε καταντήσαμε κι Εσένα.
Τι φταις, πονάς κι Εσύ μαζί μας. ¨
Και σήμερα,
άρχισα να σκέφτομαι
πως πρέπει να προχωρήσω.
Να σταθώ πάλι στα πόδια μου.
Να πω στην ψυχή μου, ¨προχώρα¨.
Να καταλάβω ότι η κατάρρευση
δεν είναι βοήθεια σε κανέναν.
Και πως το πένθος κι ο θρήνος,
λυτρώνουν, ανακουφίζουν,
μα δεν είναι για πάντα,
για μια ζωή.
Γιατί αν το κρατήσεις
για πάντα
τούτο το μαύρο πανί
που τύλιξες το είναι σου,
θα αρρωστήσεις.
Κι είπα να χαμογελάσω σ’ ένα παιδάκι
που είδα στην πλατεία το πρωί
με τη μάνα του,
να το ταΐζει.
Έστω, ρε παιδί μου,
ένα μικρό χαμόγελο,
κι ας είναι και σφιγμένο.
Και πήρα κι ένα παγωτό,
να δροσίσω έστω τα χείλη,
ένα ξεγέλασμα πεντάλεπτου!
Κοίταξα τον ουρανό στο Χαλάνδρι,
γεμάτο σύννεφα.
Αύριο είναι και η κηδεία του παπα Σπύρου,
που με καλούσε κάθε χρόνο για ομιλία
στον άγιο Νικόλαο.
Πάει κι αυτός.
Τον έβγαλαν κι αυτόν νεκρό
απ’ τη θάλασσα,
στη Ραφήνα.
Πήγα πάλι να μαυρίσω.
Έφαγα άλλη μια κουταλιά παγωτό.
Στη μνήμη του.
Πρέπει να ζήσουμε.
Να προχωρήσουμε.
Να αλλάξουμε ό, τι αλλάζει.
Να δεχτούμε ό, τι έγινε.
Να παλέψουμε.
Για το καλύτερο που μας αξίζει.
Ίσως το παρακάτω βιντεάκι, που έκανα παλιότερα,
έχει και σήμερα κάτι να πει στην πεσμένη σου διάθεση,
και τις απροσδιόριστες ενοχές
και το γενικό κουβάρι της ψυχής σου.
 

σχόλιο: ¨Οταν ο Άγιος Σιλουανός έπεσε σε πειρασμό παρόμοιο και με παρόμοιο ύφος και διερωτάτω πως μπορεί να αφήνει να πεθαίνουν παιδιά απ την πείνα και για όλες τις άλλες συμφορές, ο Άγιος άκουσε μέσα του τη φωνή του Θεού να τον ρωτάει '' Γιατί, μήπως εσύ σταυρώθηκες γι' αυτούς; ΄΄

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ
Ρώτησα & εγώ τόν Θεό πώς κοιμάται & μού είπε με σάς πού έμπλεξα έχω χάσει τόν ύπνο μου.
 Κάθε χρόνο δολοφονείτε στο Γιουνανιστάν 400.000 παιδιά & αντί αυτών εισάγεται λαθροισλαμϊστές οι οποίοι αύριο θα καίνε τίς εκκλησίες μου. 
Βλαστημάτε μέρα νυχτα εσείς & τα παιδιά σας.
 Οι πολιτικοί γάμοι είναι κατα πολύ περισσότεροι από τούς θρησκευτικούς & εσείς & οι αντιπρόσωποί μου πέρα βρέχει ! 
Νομοθετείτε σάν τα ζώα ότι πιό διαστροφικό υπάρχει μέσα στή κόλαση τού πανσεξουαλισμού & φθάσατε στήν ξευτίλα να φωτίσετε τήν βουλή σας=μπουρδέλο με τα χρώματα τών τρανσμπινεδωνλεσβιών. (σ.σ. Με τις συγκεκριμένες ορολογίες διαφωνούμε ως ιστολόγιο αλλά δεν παρεμβαίνουμε στο κείμενο)
 Ακόμη & ένα ρόκ συγκρότημα πριν 10 μέρες στήν Μαλακάσα πέταγε τόν Σταυρό μου σάν νάταν κατουροκάνατο & εσείς κοιτάγατε σάν χαζοί.
 Νάσαστε ευχαριστημένοι πού έχω υπομονή & δέν επιτρέπω να γίνει μέσα στή Σταδίου ένα επιφανειακό κούνημα τών 5 ρίχτερ & θα μετράτε γιά 1 μήνα πτώματα. 
Πρέπει να καταλάβετε ότι εγώ αλλιώς βλέπω τα πράγματα : 
Γιά μένα υπάρχει κακή ειρήνη όταν γίνεστε σάν τα ζώα όπως καλή ώρα σάν τώρα.......& υπάρχει & καλός πόλεμος όταν αναγκάζεστε , αφού με το καλό δέν θέλετε, όταν μόνο έτσι έρχεστε σέ κάποια μορφής μετάνοιας αλλά όπως καταντήσατε ακόμη & πυρηνικός πόλεμος να γίνει δέν θα μετανοήσετε ! 
Πάντως εγώ αναγκαστικά αφού με διώχνετε θα φεύγω πού & πού & όταν φεύγω εγώ....έρχονται τα μπένζεμπουλ & βγάλτε τα πέρα μόνοι σας αφού έτσι θέλετε!

Το είδαμε στον Τρελογιάννη